13 augustus Mount Rainier

Woensdag 13 augustus

Heerlijk geslapen met het geluid van een kabbelende beek op de achtergrond en de stromende regen op het dak!

Henk bakt pannenkoeken voor het ontbijt. Het blijft regenen, maar we besluiten toch maar het park in te gaan. Door de laaghangende wolken is elk viewpoint hetzelfde: witte mist. Langzamerhand klaart het weer toch wat op. We lopen een stuk omhoog langs een waterval en door de bloemenweiden, en rijden dan door naar het Visitor Center in Paradise. De grote witte wolk die we denken te zien, blijkt toch de top van Mount Rainier te zijn.

Wat een enorme berg! Het is niet eens de hoogte – daar zijn er wel meer van – maar het feit dat Mount Rainier zo’n eind boven de rest van de omgeving uitsteekt dat het imposant maakt. Wij zijn niet de enigen die met de mond open staan te kijken. Achter ons roept een Amerikaanse vrouw die uit het restaurant komt lopen: ‘Oh my gosh, look at that!’ Overigens is dit moment ook het enige moment waarop we de vulkaan (een deel dan dus!) te zien krijgen. Hierna hult de top zich weer in wolken en is het gedaan met de pret. Mooie plaatjes van in meren spiegelende bergen kunnen we hier dan ook niet maken.

We rijden naar het hoogste punt, Sunrise, en lopen een trail door de bergen. De top zien we niet meer, maar nog wel de gletsjers die op Mount Rainier liggen.

Omdat Neil en Nolan een vlaggetje voor ons hebben verstopt bij de oostingang van het park, rijden we daar naar toe.  Aan de hand van de aanwijzingen en de foto’s die Stefanie via whatsapp had verstuurd, zoeken we de plek op. En inderdaad, onder een stapel stenen en takjes ligt het oranje vlaggetje dat zij hier op 25 juli voor ons hebben verstopt, met een boodschap erop. Supervet! We maken foto’s voor Neil en Nolan om te laten zien dat we het gevonden hebben.

Het is inmiddels weer volledig bewolkt en de lucht wordt steeds grijzer. Henk krijgt op zijn mobiel een waarschuwing voor extreme regenval en flash floods. Geen idee waar de melding vandaan komt! We moeten nog een uur of twee door het park terug rijden, maar komen behalve veel regen geen zware overstromingen tegen.

’s Avonds lopen we nog even het bos rondom ons huis in, op zoek naar de beek die zo heerlijk slaapverwekkend is. Het lijkt wel een tropisch regenwoud. Alle bomen dik bemost, veel varens en vreemde plantenslierten die aan de takken van de bomen hangen. En daarna natuurlijk weer in de hot tub J