zaterdag 9 augustus 2014

9 augustus Over een parachute en Portland

Zaterdag 9 augustus
Vanuit Kennewick vertrekken we voor het laatste stuk naar Portland. Eerst gaan we  bij de Walmart langs voor salade voor onderweg.
De weg naar Portland is onverwacht fantastisch! We rijden door de grote kloof die de Columbiarivier heeft gevormd. Er loopt een interstate links op gelijke hoogte van de rivier, maar wij kiezen voor de gewone weg aan de rechterkant van de rivier die veel hoger ligt. Het is de Lewis and Clark Highway, genoemd naar de twee verkenners die de Oregontrail rond 1805 hebben verkend. Het is een vrijwel onbewoond gebied, slechts her en der loopt een verdwaalde koe. Aan beide zijden van de rivier ligt verder nog een spoorlijn waar onwijs lange goederentreinen over gaan. We tellen er een van 80 wagons en meten een stilstaande trein naast ons van zeker 2 km lang. 


Het uitzicht vanaf de hooggelegen parkeerplekken is prachtig. De brede rivier, de bergen – dan weer glooiend en begroeid met gras, dan rotsachtig en afgebrokkeld en schuine omhooggestuwde plateaus.
En zomaar opeens zien we dan een sneeuwtop in de verte: Mount Hood, de hoogste berg van Oregon (11.000 feet). Alsof er een witte parachute in de lucht hangt, want we zien de berg niet, maar alleen de sneeuw. Wat een geweldig gezicht.


We passeren een dam, die we van bovenaf mooi kunnen zien. Een grote elektriciteitscentrale staat ernaast. Opvallend overigens zijn de vele windmolens hier. Ze draaien echter nauwelijks. Te weinig wind.
We picknicken op een parkeerplaats hoog boven de rivier. In verband met bosbranden aan de overkant scheppen helikopters water uit de rivier om daar te blussen.


Omdat we de watervallen in het Mount Hood National Forest willen zien, moeten we via de Bridge of the Gods naar de andere kant van de rivier. Geen idee waarom de brug zo heet, mooi was hij wel.
In het National Forest zijn verschillende watervallen te zien.  We kiezen voor de Multnomah Falls, 190 meter hoog. Er loopt een trail omhoog naar een bruggetje vanaf waar je de waterval nog beter ziet (en voelt!). Het is er vreselijk druk en op het bruggetje is het dringen geblazen.


Het laatste stukje naar Portland is kort. Het was even schrikken toen Richard ons door Portland leidde – ‘Keep right and then take the second left’. Vreselijke industrieterreinen, autokerkhoven en nog veel meer onbestemde zooi. Waar zouden we in hemelsnaam terechtkomen en tot wanneer kun je een hotel annuleren?
Maar het kwam goed. De zooi eindigde en maakte plaats voor een keurige wijk waarin ons Best Western hotel staat. Prima kamer.


Spullen dumpen en naar het centrum van Portland, waar we rond 5 uur zijn.  We zetten de auto in een parkeergarage en doen dat wat in de reisgids staat: ga op de muziek af en je komt terecht op Pioneer Square. En inderdaad, op het plein speelt een vrolijke gospelband! Hierna gaan we naar Waterfront, een park langs de rivier. Van hieraf zien we twee van de vele bruggen die Portland rijk is. In het park wordt gejogd, gefietst, gewandeld, gezeten. Opvallend is het grote aantal zwervers dat er zit, al dan niet met een winkelkar vol spullen.
Na een biertje op een terras, gaan we eten bij een Libanees restaurant. Iets met yoghurt en kip en aubergine (ik), iets met schaap en rijst (Henk)… geen idee wat we hebben gegeten, maar het was heerlijk!
Morgen opnieuw naar Portland.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten