18 augustus Weer naar huis

Maandag 18 augustus

Dag van vertrek naar huis. Op het moment dat ik dit zit te typen, vliegen we tussen Edmonton en Saskatoon (Canada), op weg naar Reykjavik waar we over 5 ½ uur zullen landen.

Na het ontbijt vanochtend hebben we de koffers opnieuw ingepakt en onze rijdende woonkamer uitgemest: twee tassen afval en de koelkast in de prullenbak. Vanaf 11 uur moeten we uit onze kamer zijn.

Zo’n laatste dag is eigenlijk niks. Het vliegtuig vertrekt om half 5, maar ervoor heb je geen zin om nog iets te doen. Kopje koffie bij het hotel, en nog een, en nog een. Naar het vliegveld rijden, auto inleveren – dat is altijd wel een belevenis. Aansluiten in een rij van de tientallen ingeleverde auto’s, streepjescode laten scannen, gereden mijlen opgeven (3900), bonnetje uit de mobiele scanner ontvangen en klaar. Vergelijkbaar met het inleveren van de lege flessen bij Albert Heijn, alleen krijg je daar nog geld terug.  

We brengen de koffers weg en hangen vervolgens lang  op het vliegveld. De wifi is perfect dus we kunnen de laatste verhalen nu met foto’s en al moeiteloos uploaden. Achterstallige verslagen ook even bijgewerkt, wat gegeten en het vliegtuig in.

Straks drie kwartier in Reykjavik om over te stappen, dan nog 3 uur naar Amsterdam. Om half 1 Nederlandse tijd landen we daar, voor ons is het dan half 4 ’s nachts.

Einde van een geweldige reis van Minneapolis naar het noordwesten van Amerika. Highlights: Badlands, Yellowstone, Glacier NP, Columbia River kloof, Mount Rainier NP en Seattle.

17 augustus Seattle (Boeing fabriek)

Zondag 17 augustus

Onze laatste hele dag in de VS. Voor vandaag hebben we kaarten voor Future of Flight, een rondleiding door de fabrieken van Boeing in Everett, zo’n 20 mijl boven Seattle. Een gevoel van shit‘ ontstaat als blijkt dat de kaarten al voor 15 augustus waren …  Maar niet getreurd, we reserveren gewoon opnieuw, maar nu voor vandaag. Wat een onzin om drie maanden van te voren te boeken als het nu ook kan.

Na het passeren van de enorme assemblagehal van Boeing, zetten we de auto op de parkeerplaats. Er ligt hier weer een vlaggetje van Neil en Nolan. Door de perfecte beschrijving van Stefanie, het vijfde bloemperkje en het eerste dat geen gras heeft maar keien en grint, vinden we het direct. Het vlaggetje steekt zelfs iets boven de stenen uit!

Binnen melden we ons voor de tour die om 12 uur begint. Onze gids is een Oost-Europese dame met zo’n accent dat we erg veel moeite hebben haar te verstaan. De tour is strak geregisseerd: eerst een film, dan de bus in (group A follow me), naar de assemblagehal, in marstempo achter de Russin aan (Walk between the yellow lines please) en dan de loopbrug op om in de hallen te kunnen kijken.

We bekijken waar de Boeing 747 in elkaar wordt gezet en hoe dit gebeurt: een soort bouwpakket op de plek; grote onderdelen worden via liften aan stalen plafondbalken naar de juiste plek gebracht. Bij de Boeing 787, het nieuwste paradepaardje van Boeing, gebeurt het in elkaar zetten op een lopende band. Mooi gezicht!

Na de rondleiding bekijken we in een speciale expositieruimte de onderdelen van de vliegtuigen en zien hoe groot ze zijn. We kwijlen bij de luxe vliegtuigen met bed en douche; dat is andere koek dan de beenruimte van weinig komma weinig inch die wij altijd hebben!

De rest van de middag chillen we bij het zwembad. Dit is het eerste hotel met een buitenzwembad, de andere waren allemaal binnen. Boekje mee, Ipad mee, luieren, niksen.

’s Avonds de stad weer in voor nog een keer nacho’s en het bekijken van de zonsondergang. En dan ineens zien we hem weer: Mount Rainier! Hij torent boven de stad uit, enigszins bescheiden in een wazige atmosfeer, maar toch! Prachtig. Wat een berg, om op 100 km afstand gezien te kunnen worden, en ook nog als enige in de omgeving. Je zou bijna denken dat het een plastic  Disneyberg is die bedoeld is om toeristen te trekken – je weet maar nooit immers met die maffe Disneyontwerpers en hun roze brillen. 

In de zon kleuren de gletsjers langzaam oranje en roze. Natuurlijk hebben we nu geen fototoestel bij ons … ‘ns kijken hoe de berg eruit ziet via de Iphone.

16 augustus Shopping Seattle

Zaterdag 16 augustus

De kamer bleek inderdaad een gevangenis. Wat een ellendige nacht …. Het was heet – de airco trok het amper – maar veel erger was het lawaai boven ons. Alsof er constant iemand heen en weer liep. En dan kun je dus geen kant op …. We hadden het moeten weten, na 7 reizen naar de VS: vraag altijd een kamer op de hoogste verdieping, zeker in de wat oudere hotels. Morgen verhuizen we naar de vierde etage, dat heb ik midden in de nacht geregeld. Verdorie. 

Vroeg op voor een Early ticket voor de Space Needle. Met een lift die in 40 seconden boven is, staan we om kwart voor 10 bovenop de needle en genieten van het uitzicht op Seattle. 160 meter hoog, helder weer, dus een prachtig uitzicht. Downtown, de haven, Pike Place, het aquarium en ons eigen waggie bij het hotel. Helaas zien we geen Mount Rainier; die is nog in wolken gehuld.

Na de Space Needle gaan we naar EMP, Experience Music Project. Er is een tentoonstellingen van Seattles popcultuur verpersoonlijkt door Nirvana en Jimmy Hendrix, een science fiction expositie, een expositie over fantasy in boeken en films en een zaal waar je zelf allerlei instrumenten kunt bespelen en geluiden kunt mixen. Mooi museum, maar met het basgitaar spelen van ons wordt het nooit wat.

Na EMP gaan we de stad in om te shoppen. Kleren voor Henk en voor mij – de missie slaagt wonderwel. Hopelijk worden de koffers niet te zwaar. En na die heerlijke nacho’s van gisteren, moeten we gewoon terug. Never change a winning restaurant.  Nog even nahangen in de stad en bij City Center een pilsje pakken – maar de indianen die vandaag hun shows zouden opvoeren zijn dan al weg.

Terug naar het hotel, voor een prima kamer op de vierde verdieping. Zonder tralies. Bam.

15 augustus naar Seattle

Vrijdag 15 augustus

Weer bewolking en koud vandaag. We wilden eigenlijk naar Olympic National Park, maar met dit weer is daar geen berg te zien. Jammer maar helaas, we slaan dit park over en gaan naar Seattle. Natuurlijk nog wel even een stempeltje gehaald in het Visitor Center!

Onverwachts moeten we met de ferry, maar dat is geen straf. Het Canadagevoel komt terug. Alleen hadden we toen beter weer tijdens die boottochtjes. Nu zitten we blauwbekkend binnen.

Seattle binnenkomen is rampzalig. Een langzaam rijdende file tussen een bak ellende aan garagebedrijven, fast food restaurants, obscure motels, nailstudio’s en Japanse en/of Koreaanse onduidelijke bedrijven. Maar het weer is opgeknapt, we zien de zon weer!

Ons hotel, een Travelodge, ligt vlakbij de Space Needle. De kamer die we krijgen is niet geweldig. Klein, voor Amerikaanse begrippen dan, oud, krakerig, en een raam met ijzerdraad erdoor. Beetje gevangenisgevoel.

We droppen onze spullen in de kamer en lopen de stad in. Wat een onwijze drukte hier, na alle rust van de laatste dagen. Afschuwelijk. Moeten we hier echt drie dagen blijven? Maar dan blijkt dat we langs Highway 99 lopen, die hier dwars door de stad gaat. Een straat verder is het rustig en ziet het er allemaal heel anders uit.

We lopen naar het water, hill down. Behoorlijk stijl, doet denken aan San Francisco. Mooi uitzicht op het water en de omliggende eilanden van Seattle.

Dan naar Pike Place Market, een van de oudste landbouwmarkten in de VS, bestaat sinds 1907. De viskraam is het meest bekend, daar gooien ze met vis heen en weer en dit spektakel staat in elk reisboek. Het is een oude traditie van handelaren die elkaar de vis toegooiden die ze nodig hadden. Je hoeft niet eens op de vislucht af te gaan om het te vinden – daar waar het zwart staat van de mensen, daar is het. De verkopers maken een mooie show van het visgooien en jagen de toeristen de stuipen op het lijf door ineens een grote vis die in het ijs ligt te laten bewegen.

Pike Place is een megacomplex. Niet alleen etenswaren, maar ook winkeltjes, kunstenaars, restaurantjes en cafés.  Veel toeristen, maar ook locals die hier hun verse groenten, fruit en vis kopen.

Rondom Pike Place zijn opvallend veel zwervers. In Portland was dit ook al, maar Seattle lijkt er nog meer te hebben. Met hun hele hebben en houden aan de wandel, of met enkel een hond en een bord waarop staat dat ze geld nodig hebben. 

Naast zwervers zien we ook veel –in onze ogen-  vreemde types. Zo is er de dame die constant een houten doosje bekijkt en in haar handen ronddraait, de mensen die in zichzelf pratend en met hun hoofd naar de grond gericht doelloos rondwandelen, de in verhuisdekens gehulde neger met de verwilderde blik … Niemand kijkt er van op, niemand stoort zich eraan en het geeft op geen enkel moment een onveilig gevoel. Bijzonder.

We eten bij El Borracho, een Mexicaanse restaurantje. Nacho’s en bier. Heerlijk! We hebben een biertje gevonden dat niet zoet smaakt! De nacho’s moeten we thuis ook maken, zo onwijs lekker en nog beter dan in café Harlem in Amsterdam!

Met de monorail gaan we terug naar de buurt van ons hotel – het is begin van de avond inmiddels. We gaan naar Seattle Center, een expositiepark in de stad dat is overgebleven van de wereldtentoonstelling in 1962. Het is een groot terrein, met daarop de Space Needle, EMP museum, een science museum voor kinderen, tentoonstellingsruimtes, Imax theater en diverse plekken voor openluchtfestiviteiten. Er is een live optreden gaande en het is gezellig druk. Rondom het veld staan tentjes waar je verschillende producten kunt proeven.

Voor de Space Needle zijn we te laat; de rij is lang en de zon gaat zo onder. Die bewaren we dus tot morgen. We lopen het terrein rond, overal is wat te doen. Het mooist zijn de bloemen, Sonic Blooms van kunstenaar Dan Corson. Grote felgekleurde bloemen met zonnepaneeltjes erop, die geluid maken als je er naast gaat staan. Door hard heel en weer te rennen kun je een muziekje maken! Letterlijk flower power J

Het Seattle Center is zo leuk, dat we nog lang blijven hangen. De vreselijke entree in de stad vandaag deed het ergste vermoeden, maar wat een supertoffe stad is dit. Relaxte sfeer, veel terrasjes en veel te bekijken en te doen. Stukken beter dan Portland, wat eigenlijk maar heel beperkt was en waar de sfeer in elk geval heel anders was. BNN’s 3 Op Reis had het wat ons betreft een beetje mis.

14 augustus Mount Rainier - Port Angeles

Donderdag 14 augustus

Doodzonde om dit prachtige huis te moeten verlaten. Hier hadden we graag wat langer gezeten.  Vandaag vertrekken we naar Port Angeles, om Olympic National Park te kunnen bezoeken. Als het weer echter zo blijft als nu, dan zullen we ook van die vulkaan maar weinig zien.

De afstand is maar kort en we zijn al vroeg in Port Angeles. De hotels die we zien, zijn behoorlijk aftands en shabby, dus we kiezen voor een betere aan het water. Balkonnetje, zeezicht, ruime kamer.

’s Middags rijden we langs de kust richting Cape Flattery, het meest noordwestelijke punt van Amerika. Ons doel is om aan zee te komen, en volgens de wegenatlas rijdt de weg er vlak langs. Helaas blijkt dit niet zo en zijn de plekken om aan zee te komen allemaal privé of behoren bij een camping – waar we dan niet op mogen. Uiteindelijk vinden we wel een plek, maar hier is alleen een kort kiezelstrand en niet de mooie brede zandstranden met rotsen en gekleurde zeesterren zoals we die aan de andere kant van de Strait of Juan de Fuca hadden gezien, in Canada dus.

’s Avonds nog even op de pier kijken en verder zitten we lekker op ons balkon met zeezicht (met een dikke trui aan – dat dan weer wel!)