6 augustus Over een verstopt meer en een huilende muur

Woensdag 6 augustus

Heerlijk geslapen! Niks mis met de bedden in Bayview Inn!

Omdat de ontbijtruimte uit slechts één tafel bestaat, graaien we ons ontbijt bij elkaar voor onderweg. Mueslirepen, brownies, kaneelbroodjes en bananen. Daar komen we de dag wel mee door. Auto inpakken en op weg naar Glacier National Park, wat nog maar een klein stukje rijden is. Rond 11 uur rijden we de westingang van het park binnen en beginnen aan de Going to the Sun Road, die van west naar oost door het park loopt. 

Een geweldige weg langs het grote McDonald Lake, tussen spitse bergtoppen en  watervallen, en langs afschuwelijk diepe afgronden die mij letterlijk de adem benemen. Verstijfd van angst probeer ik zo links mogelijk in de auto te zitten, wat natuurlijk volkomen zinloos is. Als Henk de auto op een parkeerplek neerzet, durf ik de auto maar amper uit en sta aan de grond genageld van ellende :) 

We rijden langs de Weeping Wall, een bergwand waar het water in het voorjaar in grote stralen uitstroomt en 's zomers gestaag door sijpelt. We zien de Hay Stack Fall, die er inderdaad uitziet als een stapel hooibalen.

Helaas is het zo druk in het park dat we geen plek kunnen vinden op de parkeerplaats bij Logan’s Pass, waar we de trail naar Hidden Lake willen lopen. En de plek die we aangeboden krijgen van een aardige man die net wil vertrekken, wordt nog voor we erin kunnen draaien heel sneaky ingenomen door een Amerikaan. Ik ga pissed naar hem toe en vraag hem waarom hij onze plek inpikt, maar de man vertrekt geen spier. “So you want me to buck up? Well, I won’t.” Helaas kom ik niet zo snel op het woord ‘asshole’.

Dan maar verder rijden richting St. Mary aan de oostkant van het park.  Bij diverse plekken gaan we de auto uit om het geweldige uitzicht te bekijken. 

Net als in Yellowstone liggen ook in Glacier weer stukken van de weg eruit voor onderhoud. In de rij voor een van die plekken, staan we achter de parkeerplaatsgapper van eerder. Blijkbaar op weg naar hetzelfde als wij. En inderdaad, op de parkeerplaats van de Rising Sun Motor Inn komen we hem weer tegen. Vlak voor hem lopen we naar binnen en met enige voldoening constateren we dat wij het laatste tafeltje aan het raam krijgen.

Om terug te gaan, moeten we dezelfde Going to the Sun Road af. Nu blijkt bij de Logan Pass wel een parkeerplek, zodat we de trail naar Hidden Lake alsnog kunnen lopen.  Wandelschoenen aan voor de tocht door alpine weiden vol bloemen en kabbelende stroompjes, leidend naar het verstopte meer tussen de bergen. 

We zien een marmot op een rotsblok in de zon liggen. Nooit eerder gezien, dus bijzonder. Het beest laat zich zo gewillig fotograferen, dat we ons afvragen of het misschien een nepperd is die door de firma Duracell hier is neergezet. Maar naarmate we hoger komen, zien we er steeds meer, en allemaal zijn ze niet schichtig als ze mensen zien.

Ook berggeiten zien we voor het eerst; liggend in de sneeuw of gewoon met ons meewandelend op het pad.

Aan het eind van de trail ligt op grote diepte Hidden Lake, omringd door hoge bergpieken. Doordat het zo heiig is, zien we de bergtoppen als grote schaduwen in de verte. We blijven een tijdje boven om van het uitzicht te genieten: stunning amazing gorgeous incredible en nog veel meer instagramtermen passen hier!

De terugweg gaat een stuk sneller, omdat we nu alleen hoeven te dalen. Het was een prachtige wandeling van zo'n twee uur.

Inmiddels is het half zeven geworden. Het duurt zeker nog twee uur voor we het park uit zijn en bij ons La Quinta hotel in Kalispell zullen aankomen.  De afstand is niet eens zo groot, maar in het park mag je maar 35 mijl per uur rijden.

Het hotel blijkt geweldig en een verademing na de barak van afgelopen nacht. Een heerlijk bed dat voelt als een slagroomtaart, ontbijt met zelfgebakken wafels in plaats van de instant opwarmers die we in sommige hotels hadden, vers gebakken koekjes in de lobby. Het zwembad hebben we zelfs voor ons alleen.

’s Avonds zitten we nog lang buiten. Appen met Stefanie en ondertussen lachen om een ruzie tussen een aantal opgewonden heren die apezat heen en weer rennen en elkaar steeds luidruchtiger uitschelden. Onderwerp: een vrouw. As usual.